Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej jest rdzennie polskim Zgromadzeniem, które powstało z natchnienia Bożego w zaborze pruskim na terenie Poznania dla ratowania moralnie zagrożonych dziewcząt i kobiet, dzięki staraniu i gorliwości apostolskiej bł. Marii Karłowskiej.
Założycielka naśladując Jezusa Dobrego Pasterza rozpoczęła swoją działalność apostolską w 1892 r. na terenie Poznania, w myśl słów ewangelicznych: „szukać i zbawić to, co zginęło” (Łk 19,10). Poszukiwała kobiet błądzących po bezdrożach życia, pragnęła je doprowadzić do stanu dzieci Bożych i wychować w cnotach chrześcijańskich, przygotować do życia w społeczeństwie. Tworzyła dla nich zakłady wychowawczo-resocjalizacyjne, pod nazwą Zakład Dobrego Pasterza. Zdobyte dusze nazywała „owieczkami Dobrego Pasterza”. Dla nich poświęciła swoją młodość, zdrowie, doczesne szczęście osobiste, idąc za Chrystusem drogą rad ewangelicznych.
W celu zapewnienia ciągłości i trwałości tego rodzaju apostolatu, bł. Maria Karłowska założyła Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej.
Nowe Zgromadzenie formowało się już faktycznie od 8 grudnia 1894 roku, kiedy to Maria Karłowska przyjęła oficjalnie pierwszą kandydatkę, Kazimierę Jaworską, córkę swej współpracownicy Klementyny. W tym czasie pomocą w pracy wychowawczej służyła Jej także Magdalena Piechowiak. Obydwie z Kazimierą, po odbyciu czasu formacji, zostały pierwszymi pasterkami. Wtedy jednak Kościół pod zaborem pruskim przeżywał okres katakumbowy, dlatego nie można było oficjalnie deklarować powstania nowego i w dodatku polskiego zakonu. Siostry – bo tak nazywały je wychowanki – mogły jedynie mówić o sobie, że są – jak to określiła Siostra Magdalena – „służebnicami i pasterkami odnajdywanych Bożych owieczek”.
Władza kościelna uznawała potrzebę i religijno-społeczną użyteczność Dzieła Marii Karłowskiej i pracującego z nią grona ofiarnych kobiet, ale nie mogła zatwierdzić ich zespołu jako zakonu.
Ks. abp Florian Stablewski polecił jednak Matce Marii opracować dla tej grupy regulamin i zasady postępowania, co Maria odczytała jako znak Woli Bożej w założeniu nowej rodziny zakonnej. Opracowany przez Nią w 1896 r. „Statut Zgromadzenia pod tytułem Dobry Pasterz przy kaplicy św. Marii Magdaleny” uzyskał ustne pozwolenie Arcypasterza, aby według niego żyły i formowały się duchowo wszystkie pracownice Zakładu. Marii zależało nie tyle na szybkim rozwoju ilościowym Zgromadzenia, co raczej na pogłębieniu poziomu życia wewnętrznego kandydatek. Nie żałowała, więc trudu w pracy nad postulatem, czyli wstępnym okresem formacji, w którym widziała „filar i przyszłość Zgromadzenia”.
Zaraz po uzyskaniu zatwierdzenia Statutu Maria przystąpiła do szycia stroju zakonnego. Dla zawodowej krawcowej nie przedstawiało to żadnych trudności. Kiedy habit był gotowy, ubrała się w niego, udała się do ówczesnego prezydenta policji pruskiej i oświadczyła mu, że właśnie w tym „mundurze” widzi możliwość większej skuteczności oddziaływania na swoje wychowanki.
Chcesz wiedzieć więcej? Zapraszamy na oficjalną stronę Zgromadzenia. Kliknij TUTAJ
